Hij is af!
De sjaal uit het vorige blogje in zachte merinowol met een beetje alpaca. Gehaakt in een eenvoudig ruitjespatroon en daarna gevlochten met een dikke draad, in een witte basis met allerlei kleurtjes erdoorheen. Weer zo'n mooi pakket van Knotten in Delft.
Vorige keer zag het geheel er nog zo uit als hierboven. De twee meters haakwerk waren nog in de maak. En de strengen met het hele dikke garen lagen klaar om erdoor te vlechten.
Al gauw was het haakwerk klaar. Twee meter "hokjes" van telkens een stokje en een losse.
Vervolgens konden de dikke draden afgemeten en afgeknipt worden, elk ruim twee meter, inclusief franje.
Poes Betsey hield een oogje in het zeil, vanuit haar nieuwe doos...
De volgende kwestie was: waarmee ga ik die dikke draden door het haakwerk vlechten??
Ergens in mijn achterhoofd zat de herinnering aan een grote naald met een botte punt, die mijn moeder vroeger altijd gebruikte om een nieuw elastiek in onze onderbroeken te rijgen... Waar heb je zulke herinneringen zitten...
(Even voor de 55+ lezers: weet je nog? Jaren '60 op de lagere school? Dat akelige gevoel als het elastiek van je onderbroek geknapt was... en je juist die dag een jurk aan had... hoewel het evenmin een pretje was als je een lange broek droeg... wat was het dan fijn als de juf op school een veiligheidsspeld voor je had om de boel wat bij elkaar te houden...)
Afijn. Díe naald dus.
Die lag gewoon nog in de oude naaidoos van mijn moeder. Die ik nog altijd zo nu en dan doorsnuffel als ik iets nodig heb waarvan ik denk: zo'n ding had mama toch ook... En wat je dan altijd nog vindt ook...
En warempel: de draad paste precies door het oog. En de naald was stomp genoeg om probleemloos het vlechtwerk te kunnen doen. Twintig draden, telkens twee aan twee verspringend door de hokjes "geweven". Met tenslotte aan weerszijden de draden samengeknoopt tot franjes.
Ik ben erg blij met deze sjaal. Ik vind hem prachtig geworden en hij is heerlijk warm.
Mijn moeder moest eens weten...
