Die Wilma... die is me er toch eentje... Al vele maanden doe ik mee met de stoffenclub van quiltendewilma. Elke maand is het weer een genoegen om de envelop met stofjes te ontvangen: telkens weer anders en toch in dezelfde sfeer, en altijd even mooi. Bij de lapjes zit ook elke keer een kleine verrassing. En wat denk je: deze maand was dat een malletje van een clamshell...
Iets ergers had Wilma me niet kunnen aandoen... Want zoiets moet en zal ik proberen!!! Ik was er best trots op dat ik me al enige tijd had kunnen inhouden, hoewel de prachtigste clamshell-tops op internet aan mijn ogen voorbijtrokken. Maar nu een malletje in het stoffenpakketje: tja, dat is wat je noemt de kat op het spek binden! Ook al had (en heb) ik nog duizend-en-een andere dingen om handen: er móest dus per se een rijtje clamshells gemaakt worden... Weliswaar niet van de Wilmastofjes, dat vond ik zonde voor zo'n probeerseltje, maar toch... Ik weet nog niet waar dit ene rijtje op uitdraait (ik wil zó veel) maar wat ik wel weet, is dat het ontzettend leuk is om te doen!
Tussen de bedrijven door zijn er twee prachtige boeken aan mijn verzameling toegevoegd. Quilts - een Nederlandse traditie is het boek dat eigenlijk voorafgaat aan het standaardwerk van An Moonen, Geschiedenis van de Nederlandse quilt. Het is eveneens door haar samengesteld, maar al in 1992 en het is de catalogus bij een tentoonstelling die in het Arnhemse Openluchtmuseum plaatsvond. Mooie foto's en duidelijke beschrijvingen van de prachtigste quilts en lappendekens van Nederlandse herkomst. Uiteraard overlappen de boeken elkaar gedeeltelijk, maar ik vond het heel leuk om de tentoonstellingscatalogus van toen tweedehands op de kop te kunnen tikken.
En uit het Victoria & Albertmuseum in Londen komt het boek Samplers (een herdruk uit 2010 van het origineel uit 1999) een prachtig boek met schitterende merklappen en stoplappen voornamelijk afkomstig uit Engeland, teruggaand tot in de 17de eeuw, alles uit de collectie van het museum zelf. Echt geweldig om te bekijken en over te lezen. Dat museum zou ik heel graag wat dichter bij huis hebben... ik zou er elke week heen gaan!
Tsja, dat zijn toch merkwaardige ontdekkingen, als je zo in je vakantie een beetje aan het opruimen bent... Zo stuitte ik op mijn kindernaaimachientje uit de jaren '60: compleet in de originele doos van toen. Qua kleur zou het prima in deze tijd passen. Ik heb het nog niet weer aan de praat weten te krijgen, maar met wat technische hulp gaat dat denk ik nog best lukken. De nieuwe batterijen zitten er in elk geval al in.
Uit dezelfde tijd - ik zal een jaar of 8 geweest zijn - stamt dit tafelweefgetouwtje, eveneens van Duitse makelij. Ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst in handen heb gehad: het weefseltje zal nu toch wel zo'n 40 jaar op het getouw zitten, geduldig wachtend tot het afgemaakt gaat worden...
En als ik nu toch bezig ben: dit is mijn eerste "echte" voltooide borduurwerk, een ontwerp van de Deense Clara Waever (1855-1930). Ik moet een jaar of 14, 15 geweest zijn toen ik dit maakte. In 1975 waren we - mijn ouders, broer en ik - met vakantie in Kopenhagen en mijn moeder, een fervent borduurster, stond erop dat we ook een bezoekje zouden brengen aan de Ostergade nummer 42: daar zat immers de winkel van de nazaten van de grote dame zelf (later ging het bedrijf over in handen van de familie Rosenstand). De keus was fantastisch, weet ik nog: mijn moeder deed een paar geweldige aankopen, waarvan de voltooide resultaten nu bij ons aan de muur hangen. En ook ik mocht wat uitzoeken: niet zo'n groot pakket natuurlijk, want ik was nog niet zo ervaren... Ik herinner me, dat ik er nog tijdens de vakantie in Denemarken een beginnetje aan heb gemaakt. Er zouden nog vele borduurprojecten volgen...
Nog even terug naar het heden: toen ik - inmiddels ook besmet met het quilt- en bijbehorende weblogvirus - van de week nietsvermoedend een bezoekje bracht aan Inge's weblog, schreef ik daar, zonder het te beseffen, de 4000ste (!) reactie. En dat beloonde Inge pardoes met een schitterende prijs: de hierboven getoonde lapjes. Zijn ze niet prachtig? Nogmaals enorm bedankt, Inge! En 't is maar dat je het weet: Inge is deze mijlpaal nog steeds aan het vieren...
